Bierkratjes

Er staan al een jaar lang twee bierkratjes op mijn balkon. Sinds een tijdje zijn de bierflesjes leeg. Als er bezoek komt, check ik vaak toch maar weer even of er echt niet nog een dopje te bekennen is, maar nee, echt niet. De kratjes staan er onschuldig bij, maar wie weet wat voor taferelen ze allemaal hebben gadegeslagen vanaf het moment dat ze de fabriek verlieten, tot het moment dat ik ze met een zachte klap op mijn houten balkonvlonders zette. Misschien was hun eerste reis naar een klein appartementje in Rotterdam, schommelend tussen een verliefd stelletje in dat niet kon wachten tot ze weer thuis waren. Daarna een tripje naar die oude dronkaard in Venray die het grootste gedeelte van de dag lag te slapen op zijn smoezelige dekbed, en het kratje terugbracht met minder dan de helft van de flesjes erin, en een verdwaalde flesopener. Toen door naar het gezin in Ermelo waar de vader alle bierkratjes opgestapeld bewaarde in de donkere garage, naast de oldtimer, zijn dierbaarste bezit. Een lichtgroene chevy pickup uit 1956. Een paar maanden later stonden de kratjes op een filmset in Maastricht, waar vooral mooie vingers met rode nagellak flesjes uit de kratjes visten. Om vervolgens als krukje te dienen op een groot studentenhuisfeest in Groningen. Een kleine picknick van drie vijftienjarigen met hun eerste sigaretjes in het Vondelpark was de laatste bestemming voordat ze bij mij terecht kwamen. Het zou zomaar kunnen. Ik moet de kratjes toch echt snel terugbrengen. Zoveel gebeurt er niet op mijn balkon.