Jordi

Ken je dat? Die persoon die je elke dag tegenkomt onderweg naar je werk. De persoon die jou zonder het te weten vertelt of je die dag mooi op tijd bent of juist grandioos te laat. Je ijkpunt, je referentiekader. Mijn persoon is een jongen met korte zwarte krulletjes. Zijn gezicht komt mij bekend voor, ik geloof dat ik hem van vroeger ken. Maar de herkenning kan ook komen van het feit dat we al jaren langs elkaar heen fietsen, zonder elkaar te spreken of zelfs maar in de ogen te kijken. Ik heb het een paar keer geprobeerd, maar hij kijkt altijd strak en wat verwilderd voor zich uit. Als ik hem tegenkom voordat ik bij het Centraal Station ben aangekomen, weet ik dat ik een tandje erbij moet doen. Kom ik hem tegen na het CS, dan fiets ik rustig verder en hoef ik mij niet te haasten. Het is vreemd dat iemand zo'n rol speelt in je leven en dat je zijn naam niet eens weet. Hij lijkt wel een beetje op een Jordi, dus bij deze. Ik vroeg mij laatst af of ik ook iemand's Jordi zou zijn, iemand's ijkpunt. Het geeft mij een goed gevoel om te denken dat een onbekend persoon wat aan mij heeft, zo 's ochtends vroeg op de fiets. Gisteren miste ik Jordi. Misschien had hij een vrije dag of moest hij juist wat eerder op zijn werk zijn. Maar het kon ook zijn dat hij ziek in bed lag en in gedachten was ik al een fruitmand aan het samenstellen. Met appels en peren en sinaasappels. Ja, het is ook in mijn belang dat hij weer beter wordt. Maar nog voordat ik hem de mand had kunnen brengen, zat Jordi vanmorgen weer blakend van gezondheid op zijn fiets. Ik kon een glimlachje niet onderdrukken. Maar ik was wel veel te laat.